Puddingbroodjes

Mijn trek is groot. Enorm groot geworden, uit het niets. Ik blijf trek hebben. Misschien komt dat door het thuis zitten, liggen. Bedrust.

Mijn liefde voor cheeseburger is gegroeid. Why? Want eigenlijk proeft het vaak naar karton. Ja, als kind at ik karton dus ik kan het weten.

Ik verlangde op een zaterdagochtend enorm naar puddingbroodjes. Zo’n goed gevuld broodje met heel veel pudding. Meer pudding dan brood. Of is het nou room?

Helaas is de bakker die bekend staat met hun roze achtergrond en witte letters niet meer in ons midden. De zaak bedoel ik. Niet de bakker zelf. Niemand is dood, hoewel dat wel zo voelt, want hoezo is de bakker met hun roze achtergrond en witte letters weg uit onze stad? En in het dorp waar mijn moeder woont staat hij er nog. Stomme stadsmensen.

Maar terug naar dat broodje. Ik had dus trek. Mijn moeder die dat weekend kwam helpen ging naar de markt en kwam met berlinerbollen thuis. Berlinerbollen. “Ja, hier zit ook pudding in. Stond op het bordje.” Ik mocht niet klagen want ik heb lopen vreten. Mijn moeder is echt zo’n Aziatisch vrouwtje die niet 1 of 2 koopt, maar gelijk 10 of 20. Dus dat feedergedrag heb ik niet van een vreemde.

Mijn trek in een ouderwets puddingbroodje ging niet weg. Dochterlief (ja, ze is echt lief) is maandag naar de supermarkt gegaan en kwam thuis met puddingbroodjes. Ik voelde me net een kind en als ik energie had deed ik de Carlton-dans, maar mij energie had ik nodig om te eten.

Terwijl ik een hap nam proefde ik een wit droog broodje. Ik opende het broodje en tot mijn verbazing zie ik amper pudding. Het leek net een plakje jong belegen, zo weinig.

Gelukkig heb ik Twitter en Twitter is mijn uitlaatklep. Met een leuke huilende .gif vroeg ik ome Albert waar de pudding was gebleven. Ome Albert zijn beste medewerker RG gaf mij gelijk, huilde met mij mee en troostte mij met nieuwe puddingbroodjes, maar dan moest ik het wel zelf ophalen. Ik kon het niet geloven en vroeg om bevestiging.

In mijn joggingspak liep ik naar de servicebalie met mijn mooiste lach en liet mijn zeurderige toch grappige tweet zien. Ome Alberts meisje groette mij supervriendelijk en vroeg mij wat puddingbroodjes nou precies zijn. Ik voelde met net iemand uit Klokhuis met mijn uitleg alleen wist ze echt niet wat ik bedoelde met een puddingbroodje of roombroodje. Met haar mooie blauwe ogen keek ze mij met nog meer vraagtekens aan. Haar leven moet vast saai zijn als ze het niet kent dacht ik. Tot ze in de lach schoot en zei “Ooh bij de gebakjes!!” “Ja duh!” dacht ik à-lá Michelle uit Full House.

Free puddingbroodjes!! En ja, mijn lobi (liefde) voor ome Albert is gegroeid. Hartje. Forever Ome Albert!

xoxo Mimi Rose