Afkickverschijnselen

Er is er eentje thuis met afkickverschijnselen. Nee niet ik, ik zit nog steeds stiekem aan de chocola. Niet steeds een stukje (hoe kunnen mensen uberhaupt een stukje nemen), maar dikke Tony repen werk ik binnen, maar even terug want het ging niet over mij.

Degene met afkickverschijnselen is 3 jaar oud en heeft ongelooflijke buien zodra hij het mist. Het, de fopspeen. Ja, precies.

Inmiddels 3 jaar en vindt zijn troost nog steeds bij zijn fopspeen. Foto’s van Yoji zonder zijn fopspeen zijn met dreigementen geschoten. Want zodra mama (ik dus) klaar is met foto’s schieten gaat zijn fopspeen er weer in.

Wanneer Yoji naar de creche gaat laat hij zijn fopspeen rustig thuis. Op de crèche is hij groot en hebben alleen baby’s een fopspeen. En Yoji is geen baby meer, maar een grote jongen van 3 jaar. Dat zegt hij zelf. Maar thuis, terwijl hij in zijn Elmo bed ligt of in mijn armen zoekt hij naar z’n fopspeen. Of wanneer hij even op zichzelf is met zijn tabbie (tablet).

Zijn fopspeen vond ik altijd erg handig want Yoji heeft een verschrikkelijke eigenschap overgenomen van Superman en dat is; zeuren. Yoji is namelijk een kei in zeuren, net als zijn vader. Verschrikkelijk. Zodra Yoji’s hobby, zeuren, begon, hield ik Yoji stil met zijn fopspeen. Jaa, call me a bad or weak mom, maar: ik tevreden, hij tevreden. En geen gezeur meer aan mijn hoofd.

Op kerstavond was er een superblije, maar drukke Yoji. In zijn kerstmanpakje was hij vrolijk aan het springen, dansen en gooide tig x zijn “titi” (fopspeen) overal en nergens in huis. Waarom weet ik niet, maar zijn “titi” zijn we nu kwijt. Overal hebben we lopen zoeken naar zijn maatje, maar het is nergens te vinden. Echt nergens en er is er één nu super chagerijnig en op zoek naar zijn “titi”. Depressief ligt hij op zijn eigen bank met zijn dekentje. Boos. Geïrriteerd. Zucht. Ver-moei-end. En dat, ook tijdens zijn avond- en nachtrust.

Nu heb ik de verschrikkelijkste avond en nacht achter de rug dat ik bijna een nieuwe wil bestellen. Help!

xoxo Mimi Roase