“Het slaat nergens op, maar ik ben teleurgesteld. Misschien wel het meest in mezelf. Misschien ligt het ook wel aan mij. Zo onzeker of misschien wel naïf en dom dat ik ben. Ik weet niet wat het is, maar sinds de dag dat ik je heb ontmoet doe je iets met me. Je hebt me geraakt en ik kan je maar niet vergeten.”
Lunch
Zij
Opgelucht, maar met een raar gevoel stap ik je auto in. Ik ben minder enthousiast dan gisteravond. Misschien had ik het ook moeten afzeggen of gewoon moeten weigeren toen je me uitnodigde om samen te gaan lunchen. Je bent ruim een uur te laat en je zal vast hebben getwijfeld. Ik ben uren met mezelf bezig geweest om er op m’n best uit te zien en dan kom je een uur te laat. Grrr!
“Sorry dat ik zo laat ben.” – “Geeft niets.” Waarom lieg ik? Het geeft wel want nu vraag ik me duizend dingen af. Heeft hij nou net ruzie heeft gekregen met zijn vriendin? Ik vraag me af wat hij tegen haar heeft gezegd. Hij verteld ook echt niets over zijn vriendin, maar van horen zeggen begreep ik dat hij dat wel heeft. Moet ik het hem anders gewoon vragen?
Tijdens de lunch bij een super leuk tentje in het zuiden van de stad merk ik duidelijk dat er iets is alleen kan ik het niet onder woorden brengen. De manier hoe je kijkt, de manier hoe jij je gedraagt of ik moet spoken zien. Ik weet niet wat er is. “Gaat het wel met je?” – “Uhuh” knik je me toe met een glimlach. Ik geloof je niet. Normaliter kan ik kletsen als Brugman, dat is immers mijn vak, maar je maakt me zo verlegen en onzeker doordat ik merk dat er iets is, dat ik soms niet uit mijn woorden kan komen. Ondanks ik merk dat je je anders gedraagt probeer ik te genieten van onze lunch. Samen zonder onze vrienden. Je laat mij een stuk van je sandwich proeven en zo netjes mogelijk probeer ik er een hap van te nemen. We hebben gelukkig geen last van ongemakkelijke stiltes en we lachen veel.
“Wat ga je vanavond doen?” – “Geen plannen.” Mijn mond gaat blijkbaar sneller dan mijn mond want voor ik het door heb nodig ik je uit om na de lunch mee naar mijn huis te gaan. Gewoon gezellig. Gelukkig stem je toe. Nadat ik je een mini rondleiding heb gegeven van mijn huis plof je op de bank. Alsof je thuis bent. Ik pak wat te drinken en kom dan naast je zitten. We besluiten een leuke film te kijken en automatisch kruip ik tegen je aan. Je werkt niet tegen dus ik denk dat het wel goed zit. Wat een heerlijk gevoel om tegen je aan te zitten. Je grote stevige arm om mij heen en wat ruik je heerlijk.
En dan begint de droomachtige stilte te komen van een paar seconden voorafgaand aan het moment dat je weet dat je gaat zoenen. Ik weet dat jij het ook weet en jij ook weet dat ik het weet. Een eenmalig gevoel dat niet te evenaren valt. Je laat je handen over mijn rug glijden en begint me hongerig te kussen. Je zoent me zoals je bent. Mooi, bedachtzaam en met een goed gevoel voor timing. Ik geniet. En dan stop je. Verward kijk je me aan en zegt “sorry, echt sorry” en loopt dan de deur uit….
Hij
GODVER DE GODVERDOMME. Murphy’s law is weer eens van toepassing vandaag hoor. Het begon al ’s ochtends vroeg; om half 10 hadden we een wedstrijd tegen de nummer 1 van onze competitie. Derde klasse zondag hoor, maar zelfs bij een potje “mens-erger-je-niet” wil ik nog winnen. Verliezen we door een scheidsrechterlijke dwaling EN een persoonlijke fout van mijn kant. Ik dacht ik was Messi weet je, drie man willen omspelen op de middenlijn. Helaas was ik de bal kwijt voor ik het wist en lag de bal na vijf balcontacten van het andere team achter mijn keeper. Het is lang geleden dat ik als laatste onder de douche mocht en de koudwaterkraan perikelen herkende ik alleen uit mijn jeugd. En nogmaals, ik HAAT verliezen. Kom ik uit de douche, zit mijn ex (of mijn vriendin, weet ik het) te overdrijven, omdat ze heeft gehoord dat ik straks ga lunchen met iemand die hetzelfde geslacht heeft als haar. Het staat er niet in die woorden, maar of ik me even wil melden voor ik ga lunchen. “Dat gaat dus mooi niet door”, denk ik bij mezelf. Jammer genoeg weet zij dat ook, waardoor de telefoon gaat terwijl ik de kantine in loop voor de derde helft. Ik krijg een preek die me niet raakt, omdat ik mezelf nog steeds verwijt dat ik het kampioenschap hoogstwaarschijnlijk heb verpest. De blikken van mijn ploeggenoten die langslopen vertellen hetzelfde. Ik loop naar buiten voor een sigaret en schop gefrustreerd tegen een vuilnisbak aan. “Had je net niet zo kunnen schoppen?” hoor ik de aanvoerder roepen. Hij loopt door naar de kantine zonder mijn antwoord af te wachten. De vuilnisbak moet het nog een paar keer ontgelden.
Ondertussen blijft de ex bellen en smsen om te vertellen dat ze het niet vind kunnen. Ik denk dat ze binnen een half uur opgeeft en dan over gaat naar “wat jij mag, mag ik ook”. Boeie, ik heb net het kampioenschap verspeeld. En ik weet heel zeker dat als ik dat ga uitleggen, dat ze vindt dat ik me niet moet aanstellen en dat er volgende week weer een kans is. Of “het is maar een spelletje”. Of “ik snap niet dat je je drukker maakt om een voetbal dan om mij!”. Domme kut. Terwijl ik bewegingsloos de wedstrijd van zoeven wéér afspeel, komt Gers op me af. “Mike, had jij niet die lunch met dat mokkeltje gelijk na de wedstrijd? Of ga je hem in die psychische ex van je hangen?”. Ik spring verbaasd op en kijk op mijn horloge. Shit. Ik had er nu al moeten zijn. Godver, ik moet nog eerst naar huis en dan pas kan ik haar ophalen. Snel pak ik mijn spullen en beweeg richting mijn auto. Terwijl ik op mijn auto afsteven, sms ik snel “sorry, ik ga te laat komen, ik bel je als ik van huis ga ja?”. Ik start de auto en hoor mijn telefoon trillen. “Dat is snel” denk ik bij mezelf. Helaas is het de ex; “weet je wat anders Mike? Ik ga vanavond lekker naar de bios. Want dat kan jij ook.. “. Jezus, dat moet er nog eens bijkomen.
Een uur te laat sta ik voor de deur. Ik probeer het goed met “Sorry dat ik zo laat ben”, maar je gezicht staat al op onweer. Ergens mompel je nog “Geeft niet”, maar ik heb al door dat ik in de min sta voor vandaag. Vrouwen en lijstjes.. Anyhow, als iets een vrouw vrolijk maakt is het lekker eten. Ik whatsapp een vriend van me die werkt in een tent in Amsterdam met de vraag of hij een tafel voor mij wilt reserveren. Ik probeer niks te laten merken van het verspeelde kampioenschap, voordat ze opmerkingen gaat maken als “het is maar een spelletje” en/of “volgende keer beter toch?”. Ik merk dat het mij goed afgaat zo charming mogelijk over te komen, helemaal als ik je een hap van mijn sandwich aanbied. Om de een of andere reden vinden vrouwen het nog steeds aantrekkelijk als je je broodje wilt delen. Ik schiet in de schaterlach om de mayonaise die op je wang blijft, terwijl jij denk dat de manier waarop je hapt mij doet lachen. Op het moment dat ik met een servet langs je wang ga om de mayonaise weg te vegen, kleurt je gezicht licht bij. Na de lunch nodig je me uit om gezellig met je mee te gaan naar huis. Ik stem toe, terwijl ik lachend bij mezelf denk “ha, normaal stel ik altijd die vraag”.
Terwijl we terug lopen naar mijn auto, zie ik aan de overkant van de gracht een bekend silhouet. Ze is overdreven leuk aan het doen met die kerel die figuurlijk aan haar lippen hangt. Ik probeer de aanblik te vermijden, maar ze heeft mij al gezien. Het volume van haar gesprek gaat omhoog en ze besluit arm-in-arm te lopen. Oh well, ik loop ook met iemand leuk toch? Ik sla mijn arm om Melody heen en loop rustig door. Vlak voor we aankomen bij Melody ontvang ik een berichtje met “Je had me heus kunnen groeten hoor, zijn we nou opeens vreemden?”. Ik sluit mijn telefoon en plof neer op de bank. Ze kruipt tegen me aan en kijkt me verlangend aan, terwijl ik nog met mijn gedachten bij dat berichtje ben. Ik besluit even alles overboord te gooien en me te focussen op de vrouw die nu fysiek bij mij is. Ze zoent heerlijk, hangend aan mijn onderlip, maar net op zo’n manier dat ik ook af en toe op haar onderlip kan sabbelen. Wauw, de laatste keer dat ik dit had was met….. “FUCK, what am I doing?”
Verdere avond…
HIJ
“Wat is er mis met me?”. “Ik ben toch een man?”. “Waarom doe ik dit?”. Allemaal vragen doemen zich op in mijn hoofd, nadat ik midden in een zoensessie met Melody ben weggelopen omdat ze me aan mijn ex doet denken. Ik moet mijn hoofd leegmaken, ik moet even kletsen met iemand die niet als Gers is. Het enige wat afspreken met Gers zal opleveren is het bevuilen van mijn lever en longen. En –als we het goed doen- trainen van mijn prostaat. Nee, dat gaat hem niet worden. Ik moet even alleen zijn en kunnen nadenken over wat ik in godsnaam ga doen.
Onbewust neem ik de afslag richting het centrum. In mijn studententijd heb ik regelmatig de grachten afgewandeld, terwijl ik quasi-serieuze gesprekken aan het voeren was met degene die op dat moment mijn metgezel was. Ik besluit te kijken in mijn oude stamkroeg, even wat roken en kijken of er bekenden zitten. Tot mijn verbazing staat dezelfde eigenaar nog achter de bar, die gelijk een vaasje voor me vult. Als ik mijn portemonnee wil trekken, geeft hij met een vette knipoog aan dat het “van de zaak” is. Terwijl ik aan de bar zit en me tegoed doe aan wat pinda’s, voel ik een paar ogen in mijn rug branden. Net op het moment dat ik me wil omdraaien, voel ik een hand op mijn rechterschouder: “Dat is lang geleden gap. Voel je je te goed om bij me te zitten?”. Damn! Thimothy!
Thimothy is zo’n jongen die je niet zo heel vaak ziet, maar als je hem tegenkomt, ga je altijd met een lach weg. Hij tilt een stuk minder zwaar aan het leven als ik en die luchtige instelling heb ik me vaak eigen proberen te maken. Daarnaast heb ik altijd respect voor hoe hij het leven positief wilt benaderen. Hij zei vroeger altijd “Mike, je ziet teveel wolken. Laat de zonneschijn eens bij je doorbreken!”. Ik weet even niet wat ik tegen hem moet zeggen en vraag hem wat hij tegenwoordig doet. Thimothy antwoord: “Jongen, gaan we serieus dit gesprek houden? Anders ga ik wel bij die theeleuten aan de overkant zitten hoor!”. Het levert hem een schaterlach van mijn kant op en al snel hebben we het weer over de competitiestand in de Eredivisie. Dan vraagt hij hoe het met de dames gaat. “Ja, ehh..” begin ik “ik weet het eigenlijk niet!”. Hij kijkt me verbazend aan: de armen worden gespreid met open handen, het hoofd gaat licht schuin hangen en er komt een frons op zijn gelaat. “Mike? What happened?!?!”. Het is genoeg om me over de streep te trekken en langzaam vertel ik hem wat er is gebeurd. De onzekerheid met mijn ex/vriendin (Is ze het nou wel of niet?), het oh-oh-gerso dieet wat ik de afgelopen weken volg en als laatste de situatie met Melody, waarbij ik geen idee nog steeds heb waarom ik weg ben gelopen. Thim luistert aandachtig, onderbreekt me slechts voor een bevestigend knikje of geluidje en antwoord eerlijk als ik hem vragen stel. Het is niet zozeer het feit dat ik feedback krijg, het is meer het feit dat ik het kwijt kan. Ik voel me bevrijd, tot hij me vraagt: “Hey maar Mike, ff he. Hoe heet die dame dan bij wie je bent weggelopen?”. “Melody”, antwoord ik. Heel even valt er een stilte, maar ik ben zo in mijn verhaal dat ik eroverheen ben gedenderd voor ik er aandacht aan kan besteden.
Zij
Zucht. Wat was dat raar. Ik doe de tv uit en ruim de halfvolle glazen op die op tafel staan. Terwijl ik aan het afwassen ben wordt er aan de deur gebeld. Mijn hart begint sneller te kloppen en ik kijk heel snel naar mezelf in de spiegel. Zit mijn haar goed? Zie ik er goed uit? Ruik ik nog goed of stink ik? Ik loop naar de deur en schrik…
“Heeey poppetje van me!!” *slik* Hij staat er… niet jij… Ik baal ontzettend dat jij het niet bent. Had ik maar niet open gedaan. Mijn deur heeft voor niets zo’n kijkertje. Zonder wat te zeggen loop ik de woonkamer in. Ik neem plaats op de bank en hij komt naast me zitten.
Ik kijk je aan en het voelt als die ene dag toen je mij vertelde wat mijn hart zo brak. Zes maanden geleden vertelde je me op dezelfde plek wat het einde van onze wat-we-ook-hadden werd. Je gaf me een blauw doosje met een bekend wit strikje. Voor ik het open maakte begon ik je al zoenend te bedanken. One of girls best friends is Tiffany & Co. “Maak het maar open schat…voor jou” In het doosje zat een mooie armband in de vorm van een bloem met een hangertje van een glazen druppel als sluiting. Je deed het bij me om en ik begon je weer te zoenen en te bedanken tot je me liet stoppen. Je ogen stonden nogal vreemd, niet stoned en je gaf me nog een dikke zoen en pakte mijn handen vast. Je kuste mijn handen en zei… “Schatje, het spijt me…” Automatisch kreeg ik last van mijn buik en keek ik om me heen alsof ik last had van publiek en liet mijn handen los. “Wat is er?!!”
Alsof ik in een scene zat van een bekende soap serie vertelde je mij wat er aan de hand was. Verdomme Timothy!! Ik heb gegild en je samen met dat stomme armband de deur uit gegooid. Ik heb je niet laten uitpraten want dit was genoeg. Genoeg om mijn hart te breken. Ik wilde niet horen dat het gebeurde omdat ik voor de zoveelste keer op zakenreis was of omdat ik je te weinig aandacht gaf of omdat ik wat-wij-hadden nog geen naam kon geven.
Je komt dichterbij me zitten en zoals vroeger begin je me te knuffelen. Je kusjes op mijn wang en nek en fluisterend zeg je “Sorry pop, echt. Ik mis je zo” Ondanks ik er best moeite mee heb beantwoord ik je door in je armen te gaan schuilen en te genieten van je warmte. Langzaam kleed je me uit en geef je me wat ik nodig heb. Net als vroeger ga ik helemaal in je op en geniet.
Na een uur of twaalf ‘s nachts doe ik mijn ogen open. Halfnaakt lig ik op de bank en zie ik dat je op mijn buik in slaap bent gevallen. Liggend neem ik een sigaret uit een pakje die op tafel ligt en inhaleer diep. Heel diep. Ik kijk naar het plafond en denk na. Ik denk aan de hele dag. Ik denk aan jou en zie Timothy bij me liggen. Het slaat nergens op, maar ik ben teleurgesteld. Misschien wel het meest in mezelf. Misschien ligt het ook wel aan mij. Zo onzeker of misschien wel naïf en dom dat ik ben.
Ik weet niet wat het is, maar sinds de dag dat ik je heb ontmoet doe je iets met me. Je hebt me geraakt en ik kan je maar niet vergeten. De kus was geweldig, maar misschien vond jij dat niet. Misschien voel jij je schuldig.
Mimi Rose 