Opbouwen

Na bijna 6 weken loop ik naar het grote gebouw. Het grote gebouw waar ik werk. Voor ik de voordeur bereik hoor ik een rokende collega, toevallig de beste maat van Superman, me roepen en zwaait. Terwijl ik vaag terug zwaai en omdat ik niet zo goed zie wie het is, roept hij “Zombie!” 

Bij de schuifdeur van de afdeling twijfel ik om naar binnen te stappen en neem na 5 minuten met een diepe zucht de stap. Na weken voelt het raar om de afdeling op te lopen. De afdeling waar ik minimaal 32 uur te vinden ben en maximaal, ach dat raad je al. Het voelt alsof ik nieuw ben.

Een warme omhelzing komt mij tegemoet van een lieve collega en de “hey”’s en “Hoe gaat het?” komen van alle kanten op me af. Na een half uur kalm te zijn geweest vertel ik de zoveelste collega die vraagt hoe het met mij gaat en wat er aan de hand is. Met tranen in mijn ogen en een grote brok in mijn keel probeer ik mijn verhaal te vertellen. Kut gejank, waarom doe ik dat nou? Huilen op het werk. Bah.

Terwijl ik merk dat ik moe begin te worden en de latte ala Don niet heeft geholpen en duidelijk over mijn grens ben gegaan staar ik naar het beeldscherm. De telefoon die tig x over gaat en wacht tot iemand opneemt. 

Terwijl ik mijn gewerkte uren aan het optellen ben en het stiekem niet meer trek pak ik de telefoon op. 

“Haal je me op?” 

xoxo Mimi Roase