No netflix and chill

Aaargh, ik voel de muren al op me afkomen hoewel ik nog geen maand thuis zit. Verplicht. Bedrust. Ziektewet. Sinds ik thuis zit heeft elke muur een naam. Op dit moment mijn gezelschap als iedereen aan het werk is, op school zit of naar de crèche gaat. Alleen praten de muren niet terug. Niet leuk. Waarom ik? Mijn abonnement bij de bloedbank en het ziekenhuis wil ik opzeggen. Ik wil zonder na een uur al doodop te zijn, buiten kunnen spelen, ik wil boodschapjes doen, ik wil zwemmen, ik wil dansen (Yoji en ik dansen elke dag), ik wil werken, socializen, ik wil wandelen, ik wil caramel latté’s drinken met goed opkloppende melk. (Okay, dat kan ook thuis want Dolce Gusto in the building but it ain’t Don-proof <= daar later meer over, na de reclame).

Het steeds in slaap vallen omdat mijn energie ver te zoeken is. Vaker gapen dan praten. Moe zijn na het douchen. Het liggen in bed, het liggen op de bank wat totaal niet Netflix and chill is. Waar ik niet bij was qua series ben ik nu helemaal bij. Of denk ik bij te zijn omdat ik toch eeuwig in slaap val en dat sowieso bij het kijken van films. Ik ben moe van het afwachten.

Op mijn verjaardag kwam de postbode aanzetten met pakjes. Pakjes van Sinterklaas. Nee, grapje. Eén pakje kwam van mijn lieve collega’s met een kaartje. Ik werd er stil van want besefte me dat ik echt thuis zit wat niets met een “Vakantieman gezellig hè!” te maken heeft.

Ik ga mijn vijfde week in en hoop dit jaar in ieder geval een halve dag te kunnen werken. Ook al weet ik dat het misschien niet verstandig is. Ben zo bang om in een sleur te zitten en jaa-haa, ik weet het. Het moet, dat thuis zitten. Rusten. Opbouwen..

Totaal niet Netflix and chill.

xoxo MimiRoase